Een tijdje geleden deed Emke een experiment dat zoveel indruk maakte dat ze het met anderen wilde delen. Er kwam een methode uit voort om de waarneming van een landschap en jezelf daarin op zijn kop te zetten, en een project waarin die methode een plek heeft: de School of Unlived Worlds. Maar ook schreef ze een stuk over haar ervaring en koppelde die aan de gedachten van een aantal anderen. Het stuk is gepubliceerd op literair platform DIG. De link vind je hier.

‘Het lijkt alsof er niemand is. Ik kijk nog één keer goed om me heen en verlaat dan het pad. Met stevige passen loop ik het bos in tot ik genoeg bomen achter me weet om onzichtbaar te kunnen zijn. In dit deel mag ik eigenlijk niet komen. Als iemand me ontdekt, betrapt hij me niet alleen op iets vreemds, maar ook op iets illegaals. In de beschutting van een grote eik laat ik me zakken tot mijn handen en mijn knieën de grond raken. Mijn rechterknie schrikt op van iets scherps, een steen. Ik verplaats hem een paar centimeter, zet hem voorzichtiger neer. Onder mijn handen voel ik nat mos, bladeren, een takje. De diepe, prikkelende geur van de aarde maakt me high. Ik kijk nog één keer om me heen. Niemand. Ik zet mijn alarm op een uur.’